Ik heb in andere topics al eens geschreven over het verschil van reactie van mijn Mérens op het beleren.
Veel Mérenseigenaren doen het beleren zelf en dat pakt regelmatig goed uit.
Ik ben echter blij dat ik het door anderen heb laten doen en dat zal ik ook blijven doen.
Als ik zie hoe sterk ze zijn en soms hoe onverwachts en snel ze kunnen reageren, denk ik dat een ervaren beleerder hier veel meer op bedacht is.
Ondanks dat de Mérens op jonge leeftijd al heel sterk zijn en er stevig uit zien, moeten zij ook naar hun balans zoeken als er iemand op hun rug zit.
Ik heb hier nu 4 jonge Mérens staan, waarvan er twee beleerd zijn.
Eentje is braaf, maar vliegensvlug en uit het niets kan hij van iets schrikken of een rare sprong maken.
In mijn ogen heeft dat ook met zijn hengst zijn te maken. En sinds kort heb ik besloten dat als binnenkort het vliegenseizoen voorbij is, hij gecastreerd gaat worden.
Zijn halfbroer is nu 3 jaar en ook hij moet nog gecastreerd worden. Daar heb ik meegewacht omdat hij lang wantrouwend tegenover mensen is geweest en niet iedereen vertaalt het op die manier en zien/zagen hem als een paard die op zijn sodemieter moest hebben. Met dat laatste was ik het absoluut niet eens. Hij was als veulen al gereserveerd en pas de laatste maanden vindt hij veel aandacht van verschillende mensen geweldig.
Ik was de enige die hem kon pakken, maar het heeft bijvoorbeeld een paar maanden geduurd voordat ik eindelijk weer een halster bij hem omkreeg.
Ook steigert hij snel als je hem bijvoorbeeld probeert te ontwormen of te enten in zijn box. Daarbuiten vindt hij het nog steeds niet fijn, maar dan gaat hij niet meteen omhoog.
Sinds maart van dit jaar laat hij zich regelmatig aaien door vreemden (zelfs uitvoerig op zijn hoofd) en kan zelfs mijn stalhulp hem uit de paddock pakken. Daarvoor verstopte hij zich echt in zijn stal als zij voor zijn box stond. Terwijl zij hem nog nooit had aangeraakt of ook maar raar had gedaan (ja, poepscheppen uit zijn weitje met kruiwagen en mestboy!?).
En over mijn 4-jarige merrie heb ik al vaker geschreven. Zij heeft geen zin in al die poespas en is snel in paniek (wij roepen weleens dat ze blij mag zijn dat ze niet in de bergen is geboren, want dan was ze allang in een ravijn gestort). Zij is ook de enige hier die als de dood is voor mijn Mérens ruin en echt niet bij hem in de buurt durft te komen. Als ze samen staan, dan moet ik haar langs hem heen leiden anders blijft ze de hele tijd in een hoekje van de wei staan. Haar grote vriendin (ook wel stiefzuster genoemd) is dikke mik met hem.
Gelukkig is ze drachtig en mag ze het komende jaar nog wat volwassener worden. Hopelijk heeft de dracht een goede invloed op haar.
En mijn 2-jarige merrie (de stiefzuster dus en een volle zus van de gereserveerde 3-jarige) is gewoon heel stoicijns en kan een beetje sloom overkomen, terwijl ze dat absoluut niet is. Zij heeft als enige de neiging om ons richting ieder plukje gras te slepen en dat lukte haar erg goed
. Terwijl we toch al een flinke ervaring hebben met deze krachtpatsers en niet zo snel onder de indruk zijn van hun kracht. Gelukkig helpt het vasthouden bij het halster om haar wat meer bij ons te houden en deze cirkel van trekken te doorbreken. Andere methodes hadden geen effect. Ben heel benieuwd hoe zij volgend jaar is bij het beleren. Ze is erg lenig en kan flink wapperen met de benen. En ze laat zich niet zo snel van de wijs brengen. Dat kan een voordeel zijn, maar kan ook tegenwerken omdat je haar dan niet kan "bereiken".
Allemaal verschillend en hun eigen karaktertrekken, maar daardoor ben ik overtuigd om het beleren niet zelf te doen. Wel vind ik het fijn om veel bij het beleren te zijn en zoveel mogelijk te zien en mee te maken. En soms ook reacties te kunnen vertalen voor diegene die de paarden niet zo goed kent. Maar de meeste beleerders hebben zoveel verschillende jonge dieren onder zich gehad, dat ze veel reacties herkennen en daarop inspelen. Soms zelfs een andere interpretatie eraan geven, waardoor ik er ook anders naar ga kijken en dit weer gebruik in de omgang met de paarden. Het enige wat ik elke keer tegenkom bij mensen die de Mérens niet zo goed kennen, is dat ze onder de indruk zijn van hun kracht, moeilijk te overrompelen zijn, en soms de snelheid (vooral dat laatste verwachten veel mensen niet).
Christel